بیا به این مردم ثابت کن. «عاشقانه»

امروز صبح که تنها قهوه می خوردم تازه فهمیدم ، که قهوه تلخ برایم شیرین تر از تلخی بی توست.
حال که نیستی می گویم در تمام مدتی که با تو صبح ها قهوه می خوردم ، برایم زهری بود که به دهانم می آمد ولی لب تر نمی کردم و حرفی نمی زدم.
چیزی می گویم بین خودمان بماند، الان هم همین طور است ولی بدان اعتیاد جرم نیست یک نوع بیمارست.
نه اعتیاد به قهوه بلکه اعتیاد به خاطراتی که خوردن قهوه برایم تداعی می کند.
نمی دانم کسی را در زندگی دوست داری یا نه ولی به جان آن کسی که دوست داری بیا، بیا که روزگارم را سیاه و سیاهی موهایم را سفید کردی.
یادت می أید، یادت می آید می گفتی دوست داری موقع خوردن ناهار ژاکت سبزم را با لباس سفید بپوشم.
من هنوز هم می پوشما،وقت ناهار که می شود میز را آماده می کنم، لباسم را تنم می کنم ، دو بشقاب غذا می کشم، در یک سوی میز خودم می نشینم و در سوی دیگر عکست را می گذارم و یک بشقاب غذا جلویت ، همین طور که می خورم ، مشغول حرف زدن با تو می شوم، همچنان که به عکست نگاه می کنم اشتهایم باز می شود و پس از خوردن غذایم منتظر می شوم که بیایی و بی صبرانه به در نگاه می کنم و می ترسم دیر بیایی و غذا سرد بشود ولی نمی آیی ، دیروز چهار ساعت به در خیره شدم ولی نیامدی.می دانم، می دانم که حرف هایم را می شنوی، فقط یک خواسته ای ازت دارم که یک بار هم که شده بیایی و به این مردم ثابت کنی که من دیوانه نیستم.
بیا، بیا که با آمدنت یک بار هم شده برایم ثابت کن که خدا صدایم را می شنود.
بیا که عشقت مرا کور کرده و زیبایی های جهان به چشمم نمی آید.
نمی دانم، شاید این خاصیت عاشقی است، شاید تو نباید بیایی من هر روز از تو بنویسم .
شاید نباید روزگار لیلی هایی را به مجنون هایی برساند تا لیلی و مجنون هایی خلق شود.
شاید، نباید فرهاد هایی به شیرین هایی برسند تا فرهاد و شیرین هایی خلق شود.
یادت می آید برای شب عروسی مان پولی نداشتم تا کتی بخرم و مجبور شدم کت پاره دوستم را قرض بگیرم. درست است آن زمان ها پولی نداشتم ولی تو را که داشتم ، حالا تا دلت بخواهد پول دارم ولی حیف که دیگر تو را ندارم.
بی پولی با تو خیلی زیبا تر از پولداری بی توست، خیلی، شاید فکرش را هم نتوانی بکنی.
شاید جالب باشد که بدانی ، دیشب از درد تا صبح خوابم نمی برد ، کبودی زیر چشمانم هم حرف هایم را تصدیق می کند.
می دانی چرا ؟ چون دیروز که نبودت کلافه ام کرده بود ، لباس پوشیدم و به خیابان رفتم ، حیرت زده به نی که راه می رفتند نگاه می کردم که شاید گذرت به خیابان های ما بخورد و تو را پیدا کنم.
ولی مرد های خیابان عشق درونم را ندیدند و به خیالشان فکر کردند که من به زن های آن ها نظری‌ دارم .
ولی این دیوانگان نمی دانند که مگر عاشق به جز معشوق به چیز دیگری هم فکر می کند، چه برسد که به کسی نظری هم داشته باشد.
همچنان که مرا می زدند ، فردی از راه رسید و دادی زد که این مرد دیوانه است نزنیدش. نمی دانستم روزی دیوانگی ام مرا از مرگ نجات دهد.
خودت را ناراحت نکن حماقت این مردم ثابت شده است، مردمی که از عشق بویی نبرده اند ، حق هم دارند که مرا بزنند.
ولی من از این درد ها برای تو زیاد کشیده ام روزی از خانواده ام، روزی از برادرانت و حالا هم از مردم.
اشکالی ندارد مشکل من که زخم های بدم نیست که به سر ماه نرسیده با پمادی خوب می شود ، مشکل من زخم عشقت است که ده سال است خوب نمی شود که هیچ کم کم دارد دیوانه هم می کند مرا.
بیا، بیا که با آمدنت برای یک بار هم که شده به این مردم شهر ثابت کنی که من دیوانه نیستم.
بیا


نامه خوانده شده قسمتی از یکی از نامه های بی نشان در اداره پست می باشد.

محمدرضا صادقی نیا

اگه دوست داشتی برای رفیقات هم بفرست